|
ISTANBUL'U DÜSÜNÜRKEN
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
Kendimi bir bogaz vapurunda bulurum.
Çitir simidimi yer, çayimi içerim,
Istanbul'un denizle dansini seyrederim.
Marti sesleri arasinda kaybolurum.
Gemiler, motorlar geçer sira sira
Gözlerim takilir çikardiklari dalgalara.
Sürüklenirim baska baska düsüncelere
Düsüncelerimin içinde,
Hasret dolu, apansizca.
Sözde, "kendimi kandiririm" aklimca.
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
Herkese avuç avuç yem verip
Güvercinlere attiririm Beyazit'ta.
Sohbet eden insanlari seyrederim Çinaralti'nda.
Sahaflar'i geçip inerim Kapaliçarsi'ya.
Kaybolana kadar gezinirim.
Dükkanlarinda alisveris yaparim
Yedi irk insanlara takilir gözlerim
Gizem ve ihtisam dolu sokaklarinda.
Sözde, "kendimi kandiririm" aklimca.
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
Gittigim her yol sanki denize çikar.
Besiktas'a inerim güzelim bulvarda.
Bogaz'la bütünlesirim
Attigim her adimda.
Sözde, "kendimi kandiririm" aklimca.
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
El ele yürütürüm sevgilileri
Romantik bir Istanbul aksaminda
Salacak'ta.
Dudaklari birlestiririm
Çamlica'da.
Kiz Kulesi'ne çikar, haykiririm.
Aklimca, "kendimi kandirmaya" çalisirim.
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
Heybetli sokaklarinda yalnizligim gelir aklima.
Umutlarimi düsünür dagitmaya çalisirim,
Basaramam.
Bir adim daha atarim.
Tanimadigim sokaklari Istanbul,
Tanimadigim kadinlari sevdigim yaparim,
Duygulanirim.
Aklimca "kendimi kandirmaya" çalisirim.
Bir an Istanbul'u düsünmeye göreyim
Özlem dolu hayallere dalarim.
Hiç çikari yok, içime bir hüzün çöker.
Öylece kalakalirim.
Istanbul buraya gelmez, bilirim.
Kendimi tutamaz aglarim.
Aklimca "kendimi kandirmaya" çalisirim.
ORHAN GOKCOL
|
